Ana Sayfa
* Sahibine bile saldırır. (Kısmen doğru olabilir)
1- Yine bu söylentinin en büyük sebebi de köpek dövüşleridir. Dövüş esnasında özellikle
çok yorulmayan ve içgüdüyle dövüşen köpekler kendilerini kaybedip tamamen galibiyete odaklanırlar,
dövüş ister bitmiş ister sürüyor olsun bu esnada tedbirsizce ayrılmaya çalışan köpekler sahiplerini bile
ısırabilir,
bu yüzden köpekleri ayırma işini hakemler veya gönüllüler değil sahipleri yapar. Ancak bu sahibini
ısırma sadece pb türü köpeklerde gözlenmez, dövüşe kendini kaptırmış her köpek aynı reaksiyonu
gösterebilir.
Bu reaksiyonun pb’lara atfedilmesinin en büyük sebebi başarılarından dolayı doğal olarak
kafeslerde en çok dövüştürülen köpeklerin pb olmasındandır. Ayrıca maddi kazanç ve dövüş için
yetiştirilen
köpeklerin alınıp satılması sonrası yeni sahibini özümseyememe ve belli bir süre ve şartlar altında
saldırganlık
göstermesi gibi durumlar da oldukça sıklıkla olmaktadır.
2- İkinci bir sebep olarak, çok sahiplilik durumudur. Güçlü karakterli ve baskın yapılı köpekler
(ki bunlar çoğunlukla
fiziksel olarak da güçlü köpeklerdir) tek bir sahip isterler, hatta bazılarının durumu
EN FAZLA TEK BİR SAHİPE KATLANMAK
olarak bile değerlendirilebilir. Bekâr evleri, büyük aile veya haddinden fazla sosyal ortamlarda
yetişen köpekler herkesin güveni kazanır ve herkes tarafından mıncık mıncık edilmeye başlanır.
Buna mukabil günün birinde ani bir şaşkınlık ve/veya bilinmezlik anında veya yemek yerken
yemeğine uzanan elin kime ait olduğuna bakmaksızın ısırabilirler. Bu bir kaniş olduğu
zaman olay büyütülmez ve göz ardı edilir ancak yetişkin ve güçlü bir köpek olduğu takdirde
yaralanma durumu hemen medyatikleştirilir. Mantık olarak ise, bir kanişin ısırması
ile büyük yapılı bir köpeğin ısırması arasında fark olması
elbette ki doğaldır ve bu tarz olaylarda olayın gelişimi her zaman göz ardı edilerek suçun
köpeğe atılması tercih edilir.
1- Yine bu söylentinin en büyük sebebi de köpek dövüşleridir. Dövüş esnasında özellikle
çok yorulmayan ve içgüdüyle dövüşen köpekler kendilerini kaybedip tamamen galibiyete odaklanırlar,
dövüş ister bitmiş ister sürüyor olsun bu esnada tedbirsizce ayrılmaya çalışan köpekler sahiplerini bile
ısırabilir,
bu yüzden köpekleri ayırma işini hakemler veya gönüllüler değil sahipleri yapar. Ancak bu sahibini
ısırma sadece pb türü köpeklerde gözlenmez, dövüşe kendini kaptırmış her köpek aynı reaksiyonu
gösterebilir.
Bu reaksiyonun pb’lara atfedilmesinin en büyük sebebi başarılarından dolayı doğal olarak
kafeslerde en çok dövüştürülen köpeklerin pb olmasındandır. Ayrıca maddi kazanç ve dövüş için
yetiştirilen
köpeklerin alınıp satılması sonrası yeni sahibini özümseyememe ve belli bir süre ve şartlar altında
saldırganlık
göstermesi gibi durumlar da oldukça sıklıkla olmaktadır.
2- İkinci bir sebep olarak, çok sahiplilik durumudur. Güçlü karakterli ve baskın yapılı köpekler
(ki bunlar çoğunlukla
fiziksel olarak da güçlü köpeklerdir) tek bir sahip isterler, hatta bazılarının durumu
EN FAZLA TEK BİR SAHİPE KATLANMAK
olarak bile değerlendirilebilir. Bekâr evleri, büyük aile veya haddinden fazla sosyal ortamlarda
yetişen köpekler herkesin güveni kazanır ve herkes tarafından mıncık mıncık edilmeye başlanır.
Buna mukabil günün birinde ani bir şaşkınlık ve/veya bilinmezlik anında veya yemek yerken
yemeğine uzanan elin kime ait olduğuna bakmaksızın ısırabilirler. Bu bir kaniş olduğu
zaman olay büyütülmez ve göz ardı edilir ancak yetişkin ve güçlü bir köpek olduğu takdirde
yaralanma durumu hemen medyatikleştirilir. Mantık olarak ise, bir kanişin ısırması
ile büyük yapılı bir köpeğin ısırması arasında fark olması
elbette ki doğaldır ve bu tarz olaylarda olayın gelişimi her zaman göz ardı edilerek suçun
köpeğe atılması tercih edilir.