Sahibine bile saldırır.

1- Yine bu söylentinin en büyük sebebi de köpek dövüşleridir. Dövüş esnasında özellikle çok
yorulmayan ve içgüdüyle dövüşen köpekler kendilerini kaybedip tamamen
galibiyete odaklanırlar, dövüş ister
bitmiş ister sürüyor olsun bu esnada tedbirsizce ayrılmaya çalışan köpekler sahiplerini bile ısırabilir,
bu yüzden köpekleri ayırma işini hakemler veya gönüllüler değil sahipleri yapar. Ancak bu sahibini ısırma sadece pb türü köpeklerde gözlenmez,
dövüşe kendini kaptırmış her köpek aynı reaksiyonu gösterebilir. Bu reaksiyonun pb’lara atfedilmesinin en büyük sebebi
başarılarından dolayı doğal olarak kafeslerde en çok dövüştürülen
köpeklerin pb olmasındandır. Ayrıca maddi kazanç ve dövüş için yetiştirilen köpeklerin
alınıp satılması sonrası yeni sahibini özümseyememe ve belli bir süre ve şartlar
altında saldırganlık göstermesi gibi durumlar da oldukça sıklıkla olmaktadır.

2- İkinci bir sebep olarak, çok sahiplilik durumudur. Güçlü karakterli ve baskın yapılı köpekler
(ki bunlar çoğunlukla fiziksel olarak da güçlü köpeklerdir) tek bir sahip isterler, hatta bazılarının
durumu EN FAZLA TEK BİR SAHİPE KATLANMAK olarak bile değerlendirilebilir. Bekâr evleri,
büyük aile veya haddinden fazla sosyal ortamlarda yetişen köpekler herkesin güveni kazanır ve herkes tarafından mıncık mıncık edilmeye başlanır.
Buna mukabil günün birinde ani bir şaşkınlık ve/veya bilinmezlik anında
veya yemek yerken yemeğine uzanan elin kime ait olduğuna bakmaksızın ısırabilirler.
Bu bir kaniş olduğu zaman olay büyütülmez ve göz ardı edilir ancak
yetişkin ve güçlü bir köpek olduğu takdirde yaralanma durumu hemen medyatikleştirilir.
Mantık olarak ise, bir kanişin ısırması ile büyük yapılı bir köpeğin ısırması arasında fark olması
elbette ki doğaldır ve bu tarz olaylarda olayın gelişimi her zaman
göz ardı edilerek suçun köpeğe atılması tercih edilir.